Jij moet er op alle fronten stáán. En dat begint al zodra jij je ogen -met moeite- open doet.  Er wordt aan alle kanten aan je getrokken. Je kids, je telefoon, je gedachten: chaos! En zo gaat het de hele dag door: je bent constant wel met íets bezig. ’s Avonds in bed concludeer je met lichte schaamte dat de enige tijd voor jezelf de tijd die je op de wc zat, was.

Na een drukke dag op je werk neem jij jezelf voor om het thuis gezellig en relaxt te maken met je gezin. Maar zodra je het huis binnen stapt en over de eerste tas struikelt, schiet je al uit je slof. Je lontje is kort en het lukt je niet meer de gezellige, geduldige jij te zijn. Stiekem tel je de minuten af tot de kids op bed kunnen. Je baalt van jezelf, want zo wil je helemaal niet zijn.

Echt tijd voor jezelf maken doe je nauwelijks. Alles voelt als ‘gedoe’. Het lijkt wel of jij jezelf ergens bent kwijt geraakt, want je hebt geen idee waar je nu wérkelijk blij van wordt. Laat staan dat je de puf hebt om het ook nog eens te doen. Sporten is een moetje. Net als veel dingen die je doet, als je heel eerlijk bent.

Ooit koos je heel bewust voor je werk: je bent ambitieus, zelfbewust, bevlogen en wilt het hartstikke graag allemaal goed doen. Zo goed, dat je het maar moeilijk los kunt laten. ’s Avonds in bed schiet er nog van alles door je hoofd waardoor je slecht slaapt.

Die ambitieuze, energieke jij die je ooit was: als je nu in de spiegel kijkt, zie je haar niet. Je bent op alle fronten niet de persoon die je wilt zijn en twijfelt aan jezelf. Te vaak zeg je ‘ja’ waar je eigenlijk ‘nee’ had willen zeggen. Maakt keuzes waarvan je weet dat ze niet goed voor je zijn. Elke vakantie, als je weer een beetje oplaadt, neem jij je voor om het nu écht anders te doen. Maar binnen no-time is het weer zoals het was. En daar baal je van.