3 MAANDEN ‘LOS’ – Wat heeft het me gebracht?

Jeetje. 2019 is alweer drie maanden oud. Wat vliegt de tijd (dooddoener 1) en wat is er alweer veel gebeurd in de eerste maanden van dit jaar (dooddoener 2). Maar dan ook écht. Voor de mensen die nu denken: goh Ymkje, wat dan? Dit (onder andere):

• Per 1 januari stopte ik in loondienst. Eigen keuze. 
• Ik schreef MultiplYMe in bij de KvK. Vanaf nu ben ik moeder én ondernemer.
• We kochten ons droomhuis. Over een dikke week trekken we er in.
• Ik lanceerde www.multiplyme.nl als mijn persoonlijk blog.
• En tussendoor zijn er nog drie dreumesen die opeens leerden doorslapen (en af en toe weer volledig vergeten hoe dit trucje werkt).

Wat het me gebracht heeft? Rust. Een business coach. Richting aan mijn bedrijf. En drie bijna-peuters. Lees je mee?

Rust

Stoppen met mijn vorige baan kwam voort uit een sterk verlangen naar meer rust. Rust in onze basis thuis. Rust in mijn hoofd. In mijn lijf…

Alle ballen in de lucht

Nog geen jaar geleden was ik eentje in de categorie

Heel hard rennen en knallen.

Niet lullen maar poetsen.

Wat beweegt, valt niet.

Na mijn verlof werkte ik drie dagen. Op halve energie (want: slechte nachten en nog volop aan het ontzwangeren) probeerde ik in drie dagen te fiksen wat ik voorheen in vijf deed. In de avonduren werkte ik bij wat ik overdag niet af kreeg. In de weekenden snoepte ik nog wel eens een uurtje (of meer) mee als de nood aan de man was. Wat ik deed was goed. Maar ik vond het nooit goed genoeg. 

Thuis genoot ik van de jongens. Maar altijd met een lijst TO DO’s in mijn hoofd. Standje efficiënt won het vaak van standje go with the flow. We hielden zoveel mogelijk ballen in de lucht. Angstvallig. Wankel. 

We herkenden het probleem eigenlijk veel eerder dan we het erkenden. Pas toen we beide onze grenzen van heel dichtbij zagen, wisten we dat er iets moest veranderen. Voor mij werd dit duidelijk toen ik merkte dat mijn TO DO’s alleen maar langer werden. Ik kreeg bijna niets uit mijn handen. Ik leefde steeds meer van vakantie naar vakantie. Hield mezelf op de been met ‘nog even doorzetten…’.

Knopen doorhakken

In de zomer (’18) durfden we knopen door te hakken. Besloten we dat we een ruimer huis wilden, meer rust. Besloten we dat mijn baan niet de juiste was voor dit moment. Ik nam ontslag per 1 januari en besloot vrijwel meteen dat ik een eigen onderneming wilde starten. 

Rust. Echt.

In een jaar tijd kan veel gebeuren. Het is thuis nog net zo druk. Met drie dreumesen is dat onvermijdelijk. Maar het vóelt veel minder druk. 2019 heeft ons rust gebracht. Rust in de basis.

Betekent het dat we al drie maanden als ontspannen happy campers door het leven gaan? Nee. Ik typ dit verhaal met een fikse verkoudheid en crappy rug: not my best days. Het is niet alleen maar halleluja en glitter. Maar ook dat hoort erbij. 

Een businesscoach

Eerlijk: de eerste drie maanden als eigen baas vond ik een struggle. Ik ben in het diepe gesprongen. Startte met iets waarvan ik eigenlijk nog niet wist wat het moest worden. Van ‘ik start een onderneming’ naar ‘wat doe ik eigenlijk? Bloggen?’ tot ‘Nee, dat dekt niet de lading van wat ik graag wil’ en ‘Wat dan wel?’. Daar zat ik met de handen in mijn haar.

SEND HELP moet boven mijn hoofd hebben gestaan.

Dus zocht ik hulp. Marije van Mompoint nam ik in de arm als businesscoach (en tevens balansspecialist: Win-Win!). Elke twee weken krijg ik van haar een schop onder mijn kont via Skype. Om nu toch écht stappen te zetten met al die plannen in mijn hoofd. Om maar gewoon te doen, in plaats van te blijven denken. En ik kreeg er spontaan een hele groep ambitieuze ondernemende moeders bij, die hetzelfde traject volgen. 

…Wat ik ga doen?👇

Richting aan mijn bedrijf

MultiplYMe begon in januari als mijn persoonlijke blog. Over balletjes hooghouden met een drieling. Ik vind het heerlijk om mijn gedachten te verwoorden. Te schrijven wat ons bezig houdt. Standaard in heel veel woorden. Ik word echt blij als ik zie dat jij de moeite neemt om mijn verhalen te lezen. Ik geniet van elke reactie die je achterlaat (écht: dat is ZO leuk en inspirerend! Dus blijven doen graag!). 

Maar ik merk ook dat ik meer met je wil delen. Je meer wil geven.

Mijn eigen zoektocht

Het voelt alsof BJ en ik de afgelopen twee jaar in een snelkookpan zaten. 

In rap tempo leerden wat het is om papa en mama te zijn. Om ineens van nul naar een groot gezin te gaan.

Vol dagen waarop ik voor mijn gevoel alleen maar met luiers en flesjes bezig was. Geen tijd voor andere zaken. Laat staan tijd voor mezelf.

Ik voelde me regelmatig onzeker over álles: hoe ik mijn baby’s voedde, of ze genoeg aandacht kregen. Of ik het wel deed zoals ‘het heurt’. 

Voelde me schuldig: als ik even geen zin had om te troosten. Als ik wéér een verjaardag moest laten schieten. Als ik mezelf niet van die bank wist te krijgen voor een workout (the struggle is real, je leest het HIER).

Moe. Zo moe.

Ik struikelde over alle ballen die ik in de lucht probeerde te houden. Er was altijd nog wel íets wat ik had willen doen. Iets wat ik béter wilde doen. Iets wat nog af moest. 

Standje overleven stond vaak aan. Maar hé, het zijn de tropenjaren…

Ik wil het anders

En het kan anders. Dat weet ik nu. Zelfs mét drieling. Als je maar keuzes durft te maken.

Ik voel rust. Ben relaxt. Fit. Voel energie stromen. Geniet van de jongens. Maar dan ook écht. Ik ben er als mama, maar doe ook mijn eigen dingen. Ontwikkel mezelf. En zelfs sporten zit weer in mijn vaste routine. Ook als ik moe ben. 

En natuurlijk is niet elke dag een topdag, dat zou ook niet gezond zijn.

De afgelopen maanden vielen veel puzzelstukjes op hun plek. Ik maak weer keuzes zoals ik ze wil maken. Ben de persoon die ik wil zijn. De moeder die ik wil zijn (meestal).

Ik ging het gesprek aan met bekenden én onbekenden. Las boeken. Lessen uit mijn studies kregen opnieuw handen en voeten (ik studeerde nota bene af op gedrag en verandering 😉). Het viel op zijn plek. Dit, wat ik nu voel, wil ik anderen laten voelen. 

Van overleven naar leven

Overleven kan ook gewoon leven zijn. Je hóeft niet constant tekort te schieten: dat doe je namelijk niet. Ook met kids kun je écht grip op jezelf hebben. Een leuke mama zijn. Je eigen keuzes maken. Het hoeft niet ingewikkeld te zijn, als je maar weet aan welke knopjes je moet draaien.

Als je nu denkt: Ja! Daar wil ik meer van. Goed nieuws! Voor MultiplYMe werk ik aan een online programma dat je écht helpt grip op jezelf te krijgen. 

Ruimte in je hoofd, energie in je lijf. 

Het programma is in ontwikkeling. Daarvoor zoek ik moeders die een keertje met mij in gesprek willen. Om te kijken waar jij tegenaan loopt. Wat jij nodig hebt. Vrijblijvend, gewoon een keertje via Skype/Facetime/Aan de keukentafel in ons nieuwe huis 😊…

Wil je meer inzicht in waar jij staat (én mij helpen met mijn programma)? Stuur even een mailtje naar ymkje@multiplyme.nl (of benader me via Instagram), dan neem ik contact met je op!

3 hele fijne, ondeugende dreumesen die bijna peuter zijn

En tussen alle ontwikkelingen door zijn daar ook nog onze drie dreumesen. Volop in ontwikkeling. Ze gooien er elke dag wel weer een paar nieuwe woorden in. Hebben de lichtknopjes ontdekt en snappen heel goed hoe de afstandsbediening werkt. En Siri.

Ze kleuren er fanatiek op los (voor een kleine drie minuten), om vervolgens alles op de grond te gooien. Helpen vinden ze fantastisch, net als met de auto weg gaan. Slapen doen ze steeds beter en badderen is absoluut favoriet. 

Ze knuffelen en troosten elkaar, geven kusjes voor het slapen gaan. Om elkaar op een ander moment zonder pardon te duwen, bijten of aan de haren te trekken. 

Kars doet niets liever dan voetballen, Max is helemaal fan van bouwen. En Diede rijdt het liefste rond op de fiets of de auto. Zijn liefde voor het hobbelpaard is iets afgenomen, sinds deze hem head first op de betonvloer gooide.

Time flies…

Kortom: we gaan hartstikke lekker hier. We genieten nog even van de laatste dagen Haarlem en kijken ondertussen uit naar ons mooie plekje in Friesland. En tellen af tot onze dreumesen veranderen in peutertjes. 23 april is het zover. Alweer 2. Time flies when you’re having fun!