ELKE VERANDERING BEGINT BIJ DE EERSTE STAP
De vraag is alleen… Wacht jij op hét moment of zet je ‘m nu?
Achter in onze tuin stond ‘ie: De Boom. Volgens de vorige bewoners stond hij (of zij?) er al vanaf het moment dat het huis er stond en dat is vrij lang. De Boom. Die met het touw om in te klimmen. Met het plateautje om lekker op te zitten. Ik wachtte nog op hét moment om erin te klimmen…
Dag Boom
Want dat had ik nog niet gedaan. Dat komt wel, dacht ik. Tot het stormde. En onweerde. Code Oranje kwam in volle glorie over. En heel stiekem, zonder dat we het doorhadden, ging ‘ie om. ‘Dag Boom’, zou Max zeggen…
Wachten op hét moment
Waar had ik toch op gewacht? Tot écht elk denkbaar klusje in huis gedaan zou zijn (=nooit)? Tot ons driekoppig peutermonster zelfstandig naar de opvang fietst (=nooit)? Tot ik de ingeving ‘en nu klim ik in die boom’ zou krijgen (=nooit)? Zou dat hét moment zijn geweest? Hét moment kwam niet. En zal ook nooit komen.
Hét moment komt niet
En dat geldt niet alleen voor die boom. Hét moment om je kinderen zindelijk te maken? Bestaat niet. Het komt. Of je gaat eens wat proberen. Koopt een blauw, wit en een roze (= genderneutraal) potje, zoals ik. Stap 1 is gezet. Hét moment om te starten met gezonder eten? Bestaat niet. Hoewel sommigen daar elke maandag/1edag van de maand/1 januari anders over denken. Je moet gewoon beginnen. Tegen die kennis zeggen dat je geen energie meer krijgt van jullie afspraken? Als je wacht tot hét moment voorbijkomt, dan blijf je haar de rest van je leven gewoon zien.
Er is ALTIJD een excuus
Ik ben iemand die het goed kan. (Of kon eigenlijk, want inmiddels kom ik -meestal- wél in beweging). Hét moment afwachten. Neem weer écht het sporten oppakken. Ik wachtte geduldig af. Tot mijn rug weer compleet pijnloos en flexibel voelde. Ik geen achterstallig werk meer had liggen. Tot het weer perfect was. De jongens vroeg op bed lagen.
Hét moment komt niet. Nooit. Er is altijd wel een excuus.
Als een berg
De grap is, dat dingen heel groot worden als je hét moment afwacht. Een hoopje wordt een bult. De bult wordt een berg. Want ‘even’ bewegen, wordt in je hoofd een serieus sportsessie. Een moment waarop álles moet kloppen en álles moet worden gegeven. Alsof er een marathon gerend moet worden. Terwijl een blokje om al een mooie eerste stap is.
De beruchte papfles
Deze week waren we op het consultatiebureau. Periodieke keuring voor de drie, omdat ze de twee hebben aangetikt. Over hun ontwikkeling maak ik me nul zorgen. Dat bleek ook, toen ze keurig als koppige peutertjes weigerden torens te bouwen. Niks mis met die drie. Een puntje waar ik wél tegenaan hikte, was de papfles voor het slapengaan. Die ze nog keurig elke avond krijgen. Hét moment om te stoppen leek zich maar nooit aan te dienen.
Waar blijft hét moment om te stoppen?
Ja, ik riep wel eens dat ‘als ze twee zijn, we wel stoppen met die fles.’ Dat dus. Ik gooide mijn struggles voor de voeten van de verpleegkundige, die zich hardop afvroeg waarom ik daarmee wilde stoppen (‘omdat dat zo heurt, toch…?’). En vervolgens vroeg ze wat ik nu al deed. Toen ik vertelde dat ik die fles al wel steeds wat kleiner probeerde te maken, zei ze: ‘maar dan ben je toch al bezig met stoppen?’. Het moest even landen. Ja. Stom. Dit is exáct waar het om draait.
Stiekem zetten we al kleine stapjes, maar in mijn hoofd moesten we meteen die hele berg – volledig stoppen met die fles – in één keer over. Wat overigens na dit gesprek ook volledig haar noodzaak verloor.
Een kleine stap is ook een stap
In beweging komen betekent de eerste stap zetten. En een kleine stap is óók een stap. Dat geldt voor sporten, kindjes zindelijk maken, leren lopen, bedenken wat je later worden wilt, 10 kilo afvallen, geen plastic meer gebruiken, een diploma halen, leren tuinieren, een marathon rennen, (—vul jouw doel hier in—): voor alles.
Neem je kids als voorbeeld
Mijn kids leerden niet in 1 dag lopen. Ooit begon het met het koppie optillen. Rollen. Zelf gaan zitten. Optrekken. Gaan staan. Opeens los! Tot de eerste stapjes. Letterlijk vallen en opstaan. Bloed, zweet en heel veel tranen. Frustratie. Maar vooral ook vastberaden het onder de knie te krijgen. Ik had het voorrecht dit proces drie keer van dichtbij te mogen zien. Inclusief euforie en trots als het lukt!
Mijn stapjes
Een jaar geleden zette ik mijn eerste stapje. Ik besprak met BJ dat mijn baan van toen misschien niet de juiste voor nu was. We maakten plannen voor een switch. Stapje voor stapje. Ontslag volgde. Weer een stapje. MultiplYMe begon. Stapje. MultiplYMe krijgt steeds meer richting. Stapje voor stapje groeit mijn bedrijf én groei ik vooral ook zelf.
Zet jij die stap?
En ik weet dat er zat moeders zijn die dit lezen, die een stapje willen zetten. Naar meer rust. Meer bewustwording. Doen wat ze écht belangrijk vinden. Genieten van de kids. Meer energie.
Het begint bij de eerste stap. Zet ‘m vandaag. Hoe klein ook. Een stap is een stap.