LOSLATEN: WAAR BEN JE BANG VOOR?

Wat wij kunnen leren van onze kinderen die leren vallen en opstaan.

Mijn kinderen halen gevaarlijke toeren uit. Over de bank stuiteren. Op de kop van de glijbaan af. Lopend bij diezelfde glijbaan omhoog. Als je me volgt op Instagram, zie je dit regelmatig voorbijkomen in mijn stories. Het maakt vaak heel wat los. Of ik niet enorm bang ben dat ze vallen. Dat het gevaarlijk is. Waar ik ben om ze vast te houden. 

Ruimte om te vallen

Ik ben er. Maar nee, ik sta er niet om hun handje vast te houden. Of ze constant van de leuning te plukken. En ja, ze vallen af en toe. Vanochtend nog stuiterde Max headfirst van de bank. En dat doet best zeer aan dit tere mamahartje. Toch laat ik het los. Voor mezelf (constant drie stuiterende peuters aan hun handje vasthouden, is geen doen) én voor hun. Omdat ik geloof dat zij meer leren als ze de ruimte krijgen. Kunnen vallen.

Loslaten van eigen verhalen

Het lijkt bíjna het echte leven wel. Deze week viel er weer zo’n kwartje. Ik deed mee aan de Mindset Challenge van TNBW. Waar het ook ging over loslaten. Niet je kinderen, wel verhalen en overtuigingen over jezelf die je niets brengen. 

‘Als dit niet lukt…’

Ik schreef. En schreef. En schreef… Ik zal je niet vermoeien met de héle lijst (klinkt dramatisch, valt wel mee), maar één van de belangrijkste zinnen was: ‘Dat stemmetje wat vaak fluistert ‘je kan áltijd weer voor de klas gaan staan als dit niet lukt’’. En met dit bedoel ik MultiplYMe. Mijn bedrijf.

Angst

Het blijkt een struikelblok te zijn voor geluk: angst. Wetenschappelijk bewezen. En toch, tóch redeneren we constant vanuit angst. Angst om te falen. Te vallen. Angst om iets te doen wat we nog nóóit hebben gedaan. Angst om los te laten. Liever krampachtig vasthouden aan iets wat niet werkt dan loslaten en het onbekende toe laten.

Een slechte raadgever

Dat ‘je kan áltijd weer voor de klas…’ is angst. Een slechte raadgever. En toch luister ik ernaar. Deze week besloot ik dit stemmetje los te laten. Net als ik mijn kids loslaat. Ook al doet het soms even zeer. Als ze vallen. Gelukkig gaan ze er (meestal) niet stuk van. En leren ze er meer van dan mijn ‘pas op’, ‘kijk uit’ en ‘niet doen’.

Wat als je faalt?

En geldt dat voor ons niet net zo? Wat áls je faalt? Is het niet net als met vallen de bedoeling daar iets van te leren? Wat is het ergste wat er kan gebeuren? Het is écht net als vallen. Het doet soms even pijn, maar je komt er wel weer bovenop. Mét een nieuwe lesson learnt. 

Vertrouwen

En de grap is: wat aandacht krijgt, groeit. Ook daar is veelvuldig onderzoek naar gedaan: geloof écht in jouw doel en het vergroot meetbaar de kans dat je jouw doel haalt. En dat werkt beide kanten op: uit angst handelen vergroot de kans dat het níet lukt. De ‘als dit niet lukt…’ angst laat ik bij deze volledig los (en dit lees ik elke dag nog even opnieuw om mezelf friendly te reminden). Net als ik mijn kinderen loslaat. En er volledig op vertrouw dat het goed met ze komt. Dat ze leren vallen en leren opstaan. 

Mijn succes

Deze week lanceerde in de pilot van mijn onlineprogramma. 15 plekjes had ik. En hoewel ik het superspannend vind om te lanceren, sta ik volledig achter de inhoud. Achter mijn intentie om andere moeders te helpen en te inspireren naar meer balans, meer geluk. Binnen 2 dagen zat de pilot vol. Nog voordat ik überhaupt tijd had om bang te zijn dat het níet zou lukken. 15 vreugdedansjes verder ben ik een dankbaar mens. Die vanaf nu nóg meer los gaat laten.

Wees eens eerlijk… Waar houd jij jezelf nog krampachtig aan vast? Terwijl je weet dat je éigenlijk zou moeten loslaten?