BEWUSTE KEUZES I – GO HARD OR GO HOME

BEWUSTE KEUZES I – GO HARD OR GO HOME

06/02/2019 10 Door Ymkje

Over moeder zijn en bewuste keuzes maken.

Er was een tijd dat ik heel fanatiek aan crossfit deed. Before Babies. In mijn hoofd ben ik nog steeds een fanatieke crossfitter. Maar dat is vooral in mijn hoofd. Want als ik er één of twee workoutjes in de week uit knal, dan is het veel. En ik ben bang dat elke ietwat ervaren crossfitter me heel hard zou uitlachen, als ze die workouts zien.

crosfitten en moeder zijn, crossfit en zwanger, sporten met kleine kinderen
Ooit smeet ik met deze. Liefst allemaal tegelijk. Elke dag.

Ik had me voorgenomen om vanavond weer zo’n workoutje te doen (ik durf ‘m niet op te schrijven, voor de kritische crossfitlezer). Ik bedacht me hoe fanatiek ik ooit was. 5x per week, maar liever nog 6x. Of 7x (maar dat mocht nooit van BJ). Nu zat ik op de bank. Mezelf heel hard te motiveren om te gaan. Ik moest namelijk nog wel opstaan en mezelf verplaatsen naar de andere kant van het huis. Zo’n 6 meter. Een hele opgave.

Maar ik ging. En ik deed mijn workout. Exact zoals ik ‘m vooraf bedacht had. Max zou zichzelf een groot applaus hebben gegeven als hij mij was. Ik moest lachen. Daar stond ik dan. Ymkje met haar enorme sport mindset. Ooit. 

Mindset van een crossfitter.

Crossfit is mindset. Iedereen die het ooit geprobeerd heeft, kan het beamen: ‘You either go hard or go home’. Het is een strijd met jezelf; fysiek en mentaal. Elke training weer word je uitgedaagd het maximale uit jezelf te halen. Verder te gaan dan je dacht dat je kon gaan. 

‘You either go hard or go home’

Elke crossfittraining is anders. Waar je de ene dag alles met je eigen bodyweight doet, sta je de volgende dag te gooien met je barbell en gewichten alsof je nooit anders doet. En waar je workout de ene keer een heftige klapper van nog geen tien minuten is, kan het zomaar zijn dat het de volgende dag eentje van drie kwartier is. Elke dag andere bewegingen, andere intensiteit, andere focus in je training. Crossfit is van alles íets kunnen en niet te beroerd zijn om ook te werken aan de dingen die je nog niet zo goed kan. En áltijd als je denkt de bewegingen wel zo’n beetje te beheersen, komt er wel weer een moeilijkere variant bij. Het verveelt nooit.

Mindset dus. Crossfit draait om mindset. Om te kunnen dealen met vermoeidheid. Pijn. Verzuring. Alles in je zegt dat je wilt stoppen, maar dan wordt het bij crossfit pas interessant. Steeds een beetje sneller, een beetje zwaarder. Het is verslavend. En als je denkt dat het makkelijker wordt zodra je fitter wordt: think again. Je training wordt dan gewoon opgeschaald, waardoor je nog nét zo stuk gaat. Alleen raakt je lijf wel meer gewend aan intens trainen. En worden de keren dat je de spierpijn zelfs in het bovenste vingerkootje van je linker pink voelt, wel steeds minder.

superfit door crossfit, mindset, beach throwdown
In mijn fittere jaren…

Ik was er goed in, die mindset bij crossfit. Mezelf verder laten gaan dan ik dacht dat ik kon. Stoïcijns doorgaan. Tempo maken en mezelf er volledig in vastbijten. Mezelf pijn doen. Voelen dat je spieren ‘op’ zijn en dan tóch nog even doorzetten. Full focus op mijn doel af. Die spanning voelen, vlak voor de workout begint: zet ik niet te zwaar in? Kan ik dit? Regelmatig verraste ik mezelf. Kon ik meer dan ik dacht. Was ik sneller dan ik dacht. Dat gevoel is magisch: jezelf overtreffen. En verslavend. Even op je dooie gemakje een workoutje doen is er niet bij: ‘You either go hard or go home’. 

Na mijn bevalling wilde ik crossfit HEEL graag weer oppakken. Back in shape, fitheid terug, lekker sterk zijn. Uiteraard zat ik eerst braaf de weken niet sporten na mijn keizersnede uit, maar daarna zou ik weer (rustig) los. Eind goed, al goed, had ik vooraf bedacht.

Maar zo werkte het niet. Ja, ik kwam af en toe weer wat aan bewegen toe. Maar waar ik even geen rekening mee had gehouden, is dat opeens een groot gezin hebben, inclusief alle randzaken die daarbij komen kijken, de boel toch aardig veranderen. Natuurlijk ging er veel tijd zitten in het verzorgen van baby’s en het een soort van op orde houden van ons thuis. Dat had ik wel ingecalculeerd. Maar waar ik geen rekening mee had gehouden, is dat er ook mentaal opeens veel minder ruimte was om even lekker los te gaan met de gewichten. Het lukte me niet meer om die full focus terug te vinden.

Stop. Nu.

sporten met kleine kinderen, fitte mama zijn, afvallen na zwangerschap, drieling en crossfit
Sporten met dit uitzicht. Februari 2018.

Het leverde me een jaar strugglen op. Met de ene week een nette 4 keer sporten, gevolgd door weer een paar weken niet of nauwelijks. Waar ik dan weer van baalde. Het lukte maar niet om er ritme in te krijgen. We spraken vaste sportdagen af, gingen samen trainen als de boys sliepen, maar toch lukte het niet. Die mindset was ik kwijt. Ja, nog steeds vond ik het echt wel fijn om even te trainen, maar regelmatig ook niet. Of viel het me zwaar. Lukte het me niet om met verstand op nul te knallen, zoals ik eerder deed. En als klap op de vuurpijl schoot het in juni vorig jaar in mijn rug. Tilde ik eindelijk weer wat serieuze gewichten, kon ik daarna amper meer bewegen. En die pijn bleef.

Mijn chiropractor, die absoluut wonderen verricht heeft aan mijn lijf, legde het mooi uit: als je een lichaam en geest, waar al zóveel van gevraagd wordt (zorg voor drie kindjes, weinig slaap, drukke baan: you name it) óók nog vraagt om een zware fysieke inspanning te leveren, dan blokkeert het. Dat is te veel. En dan is dit nature’s way om te vertellen dat je dat dus niet moet doen.

Het kwartje

We zijn inmiddels bijna driekwart jaar verder. En het kwartje is ergens in die tijd gevallen. Misschien vraag ik teveel van mezelf. Is het in leven houden van drie dreumesjes op zich al de moeite waard. En is:

  • Een drukke baan erbij;
  • Een sociaal leven onderhouden;
  • Vier keer per week willen sporten;
  • Een relatie onderhouden;
  • Netjes elke familieverjaardag aanschuiven;
  • Het huis een soort van op orde houden;
  • Ontzettend de verantwoorde huisvrouw uithangen en gezonde taarten/ pannenkoeken met verstopte groentes/ verantwoorde maaltijden in elkaar draaien;
  • Stukken schrijven;
  • Eigenlijk ook nog boeken willen lezen;
  • Én ook nog politiek geëngageerd zijn;
  • Én op de hoogte van het nieuws zijn;

Wel een beetje te veel van het goede. Het levert in ieder geval een heel druk hoofd op en een gevoel dat het nooit goed genoeg is.

Hoe zit dat dan vanbinnen? Waarom lukt het niet om al die dingen te doen die hierboven staan? Kwestie van goed plannen en een beetje doorzetten toch? Een beetje druk zijn hoort er toch gewoon bij…?

Nee. 

Ik lees nu het boek Nooit meer te druk van Tony Crabbe. De titel belooft veel goeds, mits je niet te druk bent om het boek open te slaan natuurlijk (zoals ik heel lang). Wat ik een mooie eyeopener vond, was dat hij vertelt dat we heel erg geneigd zijn om alles wat we doen als op zichzelf staande activiteit te beschouwen. Wil ik graag sporten? Ja. Wil ik af en toe wat gezonds bakken? Ja. Wil ik een boek lezen? Ja. Wil ik het journaal kijken? Ja. Op zich alle vier geen enorm gekke activiteiten, die los van elkaar prima op het bordje van een moeder met drieling passen. Maar niet alle vier samen. Bordje té vol. Logisch, maar daar gaan we vaak nogal makkelijk aan voorbij. Beter kan ik mezelf afvragen: welke van die vier is voor mij belangrijk? Als ik een workout ga doen, wat laat ik dan schieten? 

tijd voor jezelf, boeken lezen, keuzes maken, nooit meer te druk, balans moederschap
Nooit te druk om te lezen. Na het lezen van dit boek dan.

Het is slechts één van zijn voorbeelden die me doet inzien dat we zélf kiezen voor alles wat we op ons eigen bordje leggen. En dat we er dus ook zelf voor kunnen kiezen om dat bordje leeg te vegen en bewust te vullen met de dingen die onze tijd en energie waard zijn.

Nog iemand die hier rake dingen over zegt, is Janne Schuijn. In haar podcast (11. Kiezen in je energie; HIER schrijft ze er over) haalt ze precíes dit onderwerp aan: stoppen met álles willen doen en zijn. Het is exact de reden dat het nooit goed genoeg is. Dat je nooit voldoet aan de verwachtingen die je jezelf oplegt. En dat je dat ook nooit zal doen, als je alles maar wilt blijven doen. Het is die gedachte, die mij steeds meer rust geeft. Work in progress, absoluut, maar het helpt steeds bewuster te kiezen.

Bewuste keuzes

Het is inmiddels een bekend verhaal dat we hier zijn gaan strepen in die waslijst aan ‘dit wil ik allemaal doen en zijn’. Die baan is er inmiddels uit, wat meer ruimte geeft om te schrijven. In het sociale leven, inclusief de familieverjaardagen worden bewuste keuzes gemaakt. Niet álles kan meer en dat is helemaal ok. Relatie? Die bestaat nog steeds (still going strong!). Ook daarin maken we hele bewuste keuzes wat we wel en niet kunnen. En wat we wel en niet van elkaar verwachten. 

drieling, groot gezin, familietijd, qualitytime, bewuste keuzes
Bewust kiezen voor dit. Veel van dit.

En het sporten? Daarin vind ik steeds meer een nieuwe modus. Vind ik steeds meer de rust dat één keer per week ook prima is. En twee mooi meegenomen is. En als het een weekje niet lukt, dan lukt het niet. Tegenwoordig is sjouwen en stoeien met drie dreumesen ook een volwaardige workout. Winwin. 

Terug naar die mindset. Ooit mijn (onbewuste) kracht om mezelf door elke workout te worstelen. Tegenwoordig mijn instrument om heel bewust te kiezen. Bewust te kiezen voor de dingen die het waard zijn, die nú belangrijk zijn. Bewust te kiezen voor positiviteit. Voor fijne mensen om me heen. Work in progress, absoluut. En regelmatig moet ik mezelf even terugfluiten. Of doet BJ dat. Ik kan niet alles. Ik kan niet overal bij zijn. Niet overal in uitblinken. Maar nog belangrijker: ik wíl het niet meer (friendly reminder voor mezelf). 

Van binnen voel ik me nog steeds een absolute crossfitter. Maar wel eentje die ooit wel eens fitter is geweest. En dat vast ooit ook wel weer wordt, als er weer ruimte voor ontstaat. Maar voor nu is het goed zoals het is.

Tot slot nog een tipje (of twee)

Nog 2 praktische tips die ik meteen heb meegepakt uit het boek van Tony Crabbe:

  • Je rekent standaard te weinig tijd voor taken. Waardoor je vaak aan het einde van de dag met een half afgevinkt lijstje zit. Superfrustrerend en niet nodig. Volgens Tony bedenk je voor een taak hoeveel tijd je nodig hebt en deze tijd verdubbel je standaard. Voila! Een veel realistischer takenlijstje is geboren. (Het werk. Echt.)
  • Zet meldingen uit op je telefoon. Je hebt constant het idee dat je iets moet als dat scherm oplicht of dat ding begint te piepen. Zet uit voor meer focus. Het is zo simpel.

Maak jij bewuste keuzes in wat je doet? Hoe pak je dat aan? Wie inspireert jou hierin? Let me know!

Meer over bewuste keuzes maken lees je HIER