BEWUSTE KEUZES MAKEN II – IT COMES WITH A PRICE

Over moeder zijn en bewuste keuzes maken.

Gisteren schreef ik op Instagram over ons weekendje weg. Over de zon, het gezelschap. En over de magere hoeveelheid slaap die we kregen. Dit stuk is een nuance. Omdat ik het gevoel heb dat ik niet het punt maakte wat ik wilde maken. Iets met slaaptekort ;) (Mocht je het niet gelezen hebben, je vindt het stuk HIER.)

Ik schreef dat stuk niet om te laten zien hoe zwaar we het hebben. Om medelijden te krijgen. Of om te laten zien hoe hard we bikkelen. Hoe goed we tegen weinig slaap kunnen (dat kan niemand écht, wij ook niet). Dat hoef ik niet te laten zien. 

Wel schreef ik het om te laten zien wat ons echte leven is. Niet instaperfect, maar ook zeker geen drama. Natuurlijk: weinig slaap drukt een stempel. Maar hoe hard die stempel drukt, bepalen we zelf. En echt, we hebben een heel fijn weekend gehad. Prachtig gezelschap, heerlijk weer, mooie omgeving… 

We weten dat een weekendje weg niet alleen maar halleluja is. It comes with a price. Dat weten we en dat calculeren we in. We hebben niet de beste slapers. Zeker niet op locatie. En slaap is nou eenmaal wel redelijk essentieel. Dus wisten we vooraf al dat we zondagavond (en misschien ook nog wel maandag- en dinsdagavond, of zelfs de rest van de week) vroeg ons bed in zouden moeten. Om weer een beetje bij te tanken.

Ik schreef het ook om te laten zien dat life with kids (zeker met drie tegelijk) bewust keuzes maken is. Bewust leven is. Afwegen wat wel en niet kan. Waar we onze energie in steken. En waar we onze energie uit halen.

Regelmaat

Vanaf het begin staat ons leven met de drie in het teken van regelmaat. We leven op ritme. Eerst was het op gezette tijden de fles en een schone luier. Het hielp ons de dag door. Zorgde dat we de drukke momenten konden clusteren, omdat ze allemaal tegelijk een fles wilden. Waardoor we tussendoor af en toe rust kregen. We zorgden dat we veel samen thuis waren. Om de piekmomenten samen te kunnen draaien.

Nog steeds doen we veel samen. Draaien we onze dagen op een vast ritme. Dat betekent minder borrels en etentjes met vrienden, minder los van elkaar buiten de deur (of überhaupt buiten de deur). Nauwelijks nachten weg, (zéker die eerste maanden deden we dat niet, nu gaat het iets makkelijker). En als één van ons wel een nacht weg moest, dan werden er hulptroepen geregeld (ook dat hoeft nu minder). Bewuste keuzes. En we wisten het vooraf: we zullen dingen moeten laten. Onze sociale contacten zullen minder worden. Sommige contacten zullen zelfs verwateren. Maar echte vrienden blijven. Ook als we ze minder vaak zien.

Natuurlijk is dit een proces geweest. En hebben we ook regelmatig dingen wél gedaan, terwijl het eigenlijk beter niet kon. Te druk, te ver, te onbelangrijk: you name it. We zijn er vaker dan eens ingetrapt. Elke keer krijg je die op je bordje terug. Want ‘even’ een weekendje weg met de kids betekent nogal wat. Een shitload aan spullen mee (het wordt minder tegenwoordig..), überhaupt al de check of er ruimte is voor 3 kleintjes. Je reis zo uitkienen dat het as good as it gets samenvalt met slaapjes. Accepteren dat je nachten waarschijnlijk matig zullen zijn. Incalculeren dat je die slaap ergens moet inhalen. Of accepteren dat je de week erna met kleine oogjes op je werk zit. 

Maar ook ‘even’ een weekendje los van elkaar. De een weg, de ander thuis met de kids. Ook dat betekent nogal wat. Als je alleen met de kids bent, weet je dat je een weekend vol aan bak kan. Of hulptroepen moet regelen. Het kán wel en we doen het ook absoluut, maar we wegen wel af: is het de drukte waard? Dit geldt voor weekendjes weg als gezin net zo hard als los van elkaar eens een nachtje (of meer) weg.

Zelf een avondje de kroeg in, is iets wat we afwegen. Heeft consequenties. Even ergens een wijntje drinken is heerlijk en ook een absolute must zo af en toe (waar is dat voornemen gebleven om na de zwangerschap gewoon alcoholvrij te blijven?). Maar mezelf verliezen in de tweede fles wijn en koprollend het huis binnen komen halverwege de nacht is niet zo’n strak plan (ik kan me voorstellen dat dit ook met één kind niet direct een topidee is). Want de ochtend erna zijn ze alle drie wel weer paraat, vaak eerder dan me lief is. En ochtendshifts kúnnen we echt wel uitbesteden aan elkaar, maar we weten beide dat het samen opstarten vele malen relaxter verloopt. En dus zitten we op vrijdagavond vaak lekker rustig samen voor de Voice of Holland of Netflix. Met een wijntje, dat nog wel, maar spannender dan dat wordt het vaak niet.

Slaapfeestje

Afgelopen weekend waren we dus wél een weekendje weg. Met onze buurtjes, waar we binnenkort afscheid van nemen (omdat wij verhuizen). Het was het ons absoluut waard. We wísten dat de nachten waardeloos konden zijn. Natuurlijk hoopten we op beter, maar resultaten in het verleden hebben ons anders verteld. Onze jongens zijn geen topslapers en zéker als ze in een andere omgeving liggen, maken ze er af en toe een goed slaapfeestje van. En op goede slaapfeesten slaap je nauwelijks. 

Het was raak: de eerste nacht was er eentje in de categorie zeer matig (de grote grap was wel dat Max volledig doorsliep: die thuis juist de slechtste slaper is). De tweede nacht beter, maar kreeg nog steeds geen voldoende. Het zij zo. Natuurlijk is het even balen, werkt je lijf en hoofd niet mee met weinig slaap, maar het zij zo. Tussendoor even rust pakken, een warme douche pakken, lekkere cappuccino voor je laten maken en genieten van die zonnestralen. Het is een keuze: balen en blijven balen of kop d’r veur en er het beste van maken. We deden het laatste.

Want onze jongens genoten. Volop. Overdag heerlijk spelen met de andere kindjes, eindeloos van de glijbaan, paardjes kijken, chips eten: het kon niet op. En ook voor ons kon het niet op. We zitten potdorie half februari in de zon, met losse jas en fijne mensen om ons heen wijn te drinken. En chips te eten. We kozen voor positive vibes en die kregen we ook ruimschoots van alles en iedereen om ons heen terug. Slapen doen we later wel.

Zaterdagochtend wogen we samen af: blijven we nog een nacht, met het risico weer weinig – of misschien nog wel minder dan dat – slaap te pakken? Of gaan we terug en slapen we thuis, in een vertrouwd bed? Kiezen we verstandig of kiezen we wat ons hart zegt? We kozen het laatste. Dit dierbare gezelschap won het van de slaap. Een bewuste keuze. 

It comes with a price.

Nu is het maandag. En heb ik wederom een matig nachtje gehad. Diede is ziek en had flinke koorts. Wat wellicht ook zijn onrustige nachten van dit weekend verklaart. Het is wat het is. We hadden een fijn weekend en die herinnering blijft. Vermoeidheid ebt wel weer weg. Vandaag wordt er veel geknuffeld. Boekjes gelezen en Nijntje gekeken. Bewuste keuzes, om de dag een beetje rustig door te komen (voor ons allemaal).

It comes with a price. Een weekendje weg, maar eigenlijk geldt het voor alles. Eerder schreef ik al over de steeds bewustere keuzes die ik maak in activiteiten die ik doe. Dat lees je HIER terug. Zéker voor activiteiten als een heel weekend weg (of langer; vakanties doen we bijvoorbeeld ook niet of nauwelijks momenteel) wegen we heel bewust af of het de hazzle waard is. Soms is het een ja, regelmatig is het een nee. Het komt wel weer. Of misschien niet, maar dat zien we dan wel weer. 

Ik ben benieuwd: is een nachtje ergens anders, een weekendje weg of een vakantie voor jou ook zo’n bewuste keuze? Gaan jullie er juist wel of juist niet op uit met kids?