HAPPY PLACE
Rust. Dat is dit plekje. Zolang je de deur achter je dicht doet tenminste. Want anders zit je niet alleen, maar met z’n viertjes op de wc. Wat vast ook heel gezellig kan zijn, maar stiekem geniet ik meer van dit plekje in mijn eentje.
Even rust, even mooie fotootjes kijken. Ik begon hier ooit met een collectie memorabele momenten op te hangen. De dag dat ik hoorde dat ik (voor de 2e keer) afgestudeerd was, onze laatste vakantie met z’n tweetjes, de dag dat we hoorden dat we een drieling verwachtten, de eerste keer al mijn mannen samen in 1 beeld gevangen…. Die foto zie je rechts van mij. Het was de foto die destijds mijn insta deed ontploffen. (Logisch natuurlijk, 4 van die leukerds, zonder shirt). Ik blijf me verbazen over die kleine lijfjes. Luiertjes maat 0, waar ze echt in verzopen. Die ieniemini vingertjes, oogjes en oortjes. Vooral die oortjes. Die intrigeerden me. Want opeens waren het oortjes. Toen ze geboren werden, waren het nog flubbertjes huid. Zonder kraakbeen. Die je elke keer netjes goed moest vouwen als je het kindje van positie wisselde. Opeens waren het oortjes. Begon er iets van kraakbeen te ontstaan. Hoe fascinerend is de vorming van zo’n ieniemini mensenlichaampje!
Maar goed, fotootjes kijken dus. Ooit was het idee om maandelijks (of twee of drie maandelijks… het leven met een drieling is druk) een of twee nieuwe exemplaren toe te voegen. Het meest recente exemplaar is er eentje van de dag dat Kars voor het eerst op zijn buik draaide. Een kunstje wat hij inmiddels een kleine 13 maanden beheerst denk ik. Missie niet helemaal geslaagd dus. Mooi projectje om met terugwerkende kracht op te pakken in ons nieuwe huis.
En tot die tijd geniet ik in alle rust van mijn kleine supermini’s. Als ik de deur niet vergeet dicht te doen tenminste.