OP JE BILLEN

Ik ben jaloers op ons oppasmeisje. Die het voor elkaar krijgt deze jongens zo te fotograferen. Alle drie, op hun billen, koppie richting de camera. Zonder bewegende lichaamsdelen. Hoe. Dan.

Want dit beweegt de hele dag. Liefst op objecten waarop wij dat niet zo handig vinden. Staan op de stoelen, klimmen op de tafel. Duikvluchten van de bank. Klimmen op de grote stapel gewichten, om daar vervolgens breed glimlachend op te dansen. ‘Op je billen!’ klinkt het hier vaak. Niet dat het heel veel indruk maakt, hoe vriendelijk, streng of boos ik er ook bij kijk. Er naar toe lopen helpt éven: met een triomfantelijke glimlach gaan ze terug op hun knietjes. Maar als ik me omdraai, staan ze alweer vrolijk te dansen. Stap 2 is dat ze worden verwijderd van het Interessante Object. Wat steevast resulteert in een sterk staaltje drama van hun kant.
De aanhouder wint, heb ik wel eens gehoord. Die aanhouder is hier af en toe toch echt driekoppig. Geef ik eerlijk toe. Ze weten haarfijn hoe ze deze mommy moeten breken. Hoe een strenge blik instant verandert in een lach. Niet te doen.
Tot er een keertje eentje naar beneden sodemietert. Wat net nog bij Max gebeurde. ‘Hate to say I told you so…’ Zou ik bíjna zeggen. Het heeft geen zin. Engels snappen ze nog niet. En dus troost ik geduldig, met kusjes en knuffels en ‘het komt wel goed’ jes. En fluister ik uiteraard iets belerends in het kleine kinderoortje. Om ze 5 minuten later weer gebroederlijk op het Interessante Object te zien dansen.

Dé oplossing? Geduldig wachten tot ze leren luisteren. En de kamer zó inrichten dat er zo min mogelijk overblijft waar ze niets mee mogen. Dat laatste is gedaan. Die eerste duurt nog even denk ik…?