ETEN IS EEN FEESTJE (1)
Over drie hongerige baby’s die de wondere wereld van vast voedsel ontdekken.
Dit is deel 1. Over hoe onze minibaby’s opeens hapjes kregen. En over hoe ook dat weer een plekje moest krijgen in het drukke drielingritme.
Kijk ze zitten. Onze drie (nog net aan) baby’tjes op een rij. Ooit waren dit hele kleine ventjes. Zó klein, dat elke druppel voeding telde. Eerst om groot genoeg te worden om mee naar huis te mogen. Daarna om een beetje vlot ‘bij te trekken’, naar de welbekende groeicurve. Elke druppel melk werd zorgvuldig afgemeten, aangesterkt met prematurenpowerpoeder (hoe noem je zoiets ook alweer?) en in het desbetreffende mini’tje gestopt. We hadden maar één missie: die flessen moesten leeg. Na een klein half jaar hadden we drie lekkere bollies gecreëerd en werd het tijd voor de eerste hapjes.
Er ging een wereld voor hen open (en ook voor ons): er bestond meer dan alleen melk. De dagen veranderden, het ritme deinde mee en langzaam lieten we onze ijzeren greep op ‘alle flessen moeten leeg’ los. Hoe dit proces verliep en wat voor ons absolute do’s waren, lees je hier. Én aan het einde heb ik een leuke winactie voor je.
Kan ik dit eten? | 6-8 maanden oud
Wat waren we trots! Er ging zowaar een hap ondefinieerbare wortel in! Driekwart kwam terug, maar toch: er ging een beetje voedsel in. En natuurlijk stonden we er met de camera bovenop. Om net als alle ouders die scheve bekkies vast te leggen. Die koppies, die zwaar het gevoel hadden onwijs in de zeik te worden genomen door hun eigen ouders. Altijd leuk voor later. We begonnen hier met hapjes toen ze bíjna een half jaar oud waren. De reden dat we hier een beetje conservatief mee waren, was omdat ze twee maanden te vroeg geboren zijn.
Al snel werd het hoofdstuk gepureerde banaan/geprakte wortel toegevoegd aan het dagelijkse riedeltje. Waar langzaam de euforie van ‘ze eten!’ plaatsmaakte voor een zuchtend ‘moet dat ook nog op een dag?’. Het was al zo druk. Hadden we alles net weer een beetje onder controle, komt er weer iets nieuws bij. We besloten het zo praktisch mogelijk aan te vliegen: lukt het, dan lukt het, maar is het té druk, dan krijgen ze hun hapje gewoon een ronde niet. No drama. Voor de kilo’s was het niet nodig (check de bolle toetjes) en sowieso is het eerst nog een extraatje natuurlijk. En dus proefden de mannen heel wat bananen, mango’s, peren, worteltjes en zoete aardappel, maar waren er ook dagen waarop ze het gewoon lekker bij melk hielden.
Mealprep for life
Meestal voerden we drie op een rij: gezellig wippend in hun wipstoeltjes naast elkaar en dan om de beurt een hapje. Soms met groot succes en soms ietsje minder. Af en toe een broodkorstje of rijstwafel om op te kauwen, of een klein stukje banaan om zelf te verkennen. Maar meestal was het gewoon lekker doodgeprakt en in een bakje gestopt. Omdat ik wel graag wil dat ze vers en gezond eten, maakten we alles zelf. En heel praktisch: al die potjes vind ik écht heel erg stinken. En aangezien je daar 2x per dag met je neus boven hangt, maak ik het liever zelf.
Dit betekende dat onze keuken in het weekend regelmatig veranderde in een gaarkeuken. Waar de wortelen, aardappelen en broccoli met kilo’s tegelijk werd gestoomd (omdat het beter zou zijn) en later gekookt (omdat ik langzaam lui werd en dit een stuk minder rommel gaf). Om vervolgens in plastic bakjes of plastic zakjes (ik deed vaak 150 gram in één boterhamzakje, wat goed was voor één ronde voor alle drie toen ze nog klein waren. Toen ze eenmaal rond de 9 maanden waren maakte ik hier 300 gram van per zakje) in te vriezen.
Fruit bereidde ik vaak ter plekke: banaantje prakken of mango pureren met de staafmixer. En toen ze eenmaal alle smaken wel eens gehad hadden, gooiden we regelmatig een paar verschillende dingen door elkaar (ik gebruikte vaak fruit uit de diepvries: ideaal!).
Kars 
Diede 
Max
Langzaam wordt het spannender | 8-12 maanden
Net op mealprepday, als we tot onze oksels in de gepureerde babyprutjes staan, krijg ik een appje. Een appje dat onze drielingfabriek een stukje makkelijker maakte, bleek later. Het kwam van SPRUIT. Of we verse babymaaltijden wilden testen. Door henzelf samengesteld, klaargemaakt en ingevroren. Kom maar door, dachten wij! Het bleek een groot succes. SPRUIT kookt namelijk net zo vers als wij dat deden, alleen dan in leuke combinaties, passend bij de leeftijd van je kind. Waar de creativiteit in mijn prutjes niet verder ging dan wortel en zoete aardappel bij elkaar gooien, kregen onze fijnproevers nu opeens risotto met bietjes en peterselie. Of linzen met pompoen en wortel.
Bijna elke maaltijd van SPRUIT ging er met smaak in. Leuke combinaties, die ik vaak na probeerde te maken voor de jongens (eerlijk: met heel wisselend succes. Kennelijk werkte het trucje van SPRUIT niet altijd in mijn versie). Het was voor ons een leuke aanvulling op het smaakpalet van de jongens. Absoluut een hele grote pré. Net als het feit dat het als maandbox bij je thuisbezorgd wordt, die je zo de vriezer in kun schuiven. Uiteraard betaal je wel meer voor deze verse maaltijden dan de welbekende potjes, maar daar krijg je absoluut goed voedsel voor. Voor ons was dat uiteindelijk keer drie wel iets te prijzig, maar het was een mooie toevoeging op onze eigen kookkunsten. (Denk je nu: klinkt goed? Check even onderaan voor een hele leuke winactie i.s.m. SPRUIT.)
Aan tafel
Onze baby’s veranderden langzaam maar zeker in dreumesen. Die zelf zelf dingen willen pakken en eten. En gelukkig ontwikkelt hun motoriek zó, dat dingen ook IN de mond verdwijnen, in plaats van er steevast naast. Inmiddels zijn de wipstoelen verwisseld voor kinderstoelen (de good old Tripptrapp van Stokke. Tweedehandsjes die we tot in den treure geschuurd en gelakt hebben. In een ver verleden, toen we nog tijd hadden.). Die stoelen hadden we inmiddels voorzien van de Playtray, zodat ze altijd een eigen tafeltje voor hun neus hebben. Een gouden greep wat mij betreft. We gebruikten in deze fase nog geen borden (pas vanaf anderhalf ongeveer), maar legden eten gewoon voor hun neus op de Playtray. Ik durf te zeggen dat we ons daarmee heel wat vliegende borden hebben bespaard.
Met de pot mee | vanaf 1 jaar
Langzaam maakten de bakjes prak voeren helemaal plaats voor zelf eten. Dit ging niet helemaal zonder slag of stoot. We besloten samen dat eten vooral leuk moest zijn en dat we niet te veel druk wilden leggen op de hoeveelheid die ze naar binnen werkten. Leuk bedacht, maar in de praktijk moesten we beide toegeven hier iets minder relaxt in te staan. Want soms bleven die mondjes op slot. Verdween de broccoli keurig bij de buurman op de Playtray. Of werd het ergens tussen de benen door weggemoffeld. Of vloog richting één van ons. En het enige waar ik dan aan kon denken was: ‘GEEN hongerige kinderen naar bed brengen. Ik herhaal: GEEN hongerige kinderen naar bed brengen!’ (onze nachtrust was al niet zo denderend, dat gingen we natuurlijk niet nóg meer tarten). En dus verdween de gezellige collectie aan pasta/groente/vlees dan alsnog in de blender, in de hoop dat ze het dan wél zouden eten. Wat ze niet deden. Dus kregen ze brood. Wat ze vaak wél dankbaar naar binnen drukten. Op dat moment was ik bang dat mijn kinderen nóóit meer normaal zouden gaan eten en voor altijd op brood zouden functioneren. Of dit het geval is? Je leest het in deel 2.
Nog een paar do’s die ik elke (meerling)ouder in deze fase graag mee wil geven:
- Kook voor meerdere dagen in één keer. Wellicht een inkoppertje, maar mét de aanvulling dat je wel eerst even moet testen of ze iets lusten. Ik heb heel veel eten weggegooid omdat ze het niet aten. En omdat ik de vriezer vol had liggen met dat gerecht, bleef ik het keer op keer proberen. Heel soms met succes, maar in 95% van de gevallen kon het eten gewoon de prullenbak in. Een beetje zonde van je inspanning. Dus: lusten ze iets graag? Maak het nog een keer en vries het in grote hoeveelheden in. Wat overigens nog steeds geen garantie voor succes is.
- Koop een goede staafmixer (of babyblender). De staafmixer was mijn grote vriend voor de fruithapjes. De keukenmachine later voor de overige maaltijden. Wellicht is investeren in een goede babyblender nóg een beter idee, maar dat geld hebben wij ons bespaard, aangezien we alle andere items gewoon al in huis hadden. En dat werkte ook prima.
- Zorg voor een ruime vriezer. Of überhaupt voor een vriezer. Invriezen is life, echt waar.
- De Playtray op de Stokke stoel. Hier absoluut een groot succes. Ook omdat we daardoor eigenlijk geen borden hoeven te gebruiken.
- Relax! Als het een dagje niet lukt, lukt het niet. Zeker die eerste maanden is het nog geen drama als je een keer niet aan een hapje toekomt, of je kind niets neemt.
WINNEN!
Wel graag lekker en gezond eten voor je kleintje, maar geen tijd om te koken? SPRUIT kookt voor kinderen vanaf 4 maanden maandelijks verse maaltijden, die je kunt bewaren in je vriesvak. Voedzaam en puur (en lekker!). Zonder extra poespas. Toen onze jongens kleiner waren, hebben ze hier regelmatig heerlijk van gegeten. Absoluut een succes! Superleuke en verassende combinaties (het leverde mij tegelijkertijd nieuwe inspiratie op voor hen én voor onszelf) en tijdswinst, omdat je het zo uit de vriezer plukt en opwarmt.
En SPRUIT heeft wat te vieren: vanaf 4 maart liggen ze in 79 Albert Heijn winkels én zijn ze online te bestellen via AH.nl (en natuurlijk ook gewoon via hun eigen website).
Tel daar bij op dat multiplYMe precies 3 weken draait en ik zeg: reden voor een klein feestje! Daarom mag ik 1 box met 3×3 (=9) verse maaltijden weggeven. Voor het gemak lekker bij je thuis bezorgd, klaar om de vriezer in te gooien. SPRUIT kookt in 3 categorieën: 4-8 mnd | 8-12 mnd | 12+ mnd.
Weten hoe je kunt winnen? Check deze post op Instagram!
