ETEN IS EEN FEESTJE (2)

Over hoe wij met drie dreumesen een weg vinden in eten.

Dit is deel 2. Eerder verscheen deel 1. Over hoe onze minibaby’s opeens ook hapjes kregen en hoe ook dat weer een plekje moest krijgen in het drukke drielingritme. Dit deel gaat over nu. Hoe we met onze eigenwijze dreumesen een weg vinden in eten. Waarbij voorop staat dat het leuk moet zijn, liefst zelfs een feestje. 

Ons ritme nu

Of ze alleen nog maar brood eten? Nee. Gelukkig is dat helemaal goed gekomen. Inmiddels hebben we denk ik een aardige modus ontwikkeld met elkaar. Een ritme waar we het allemaal zo goed en zo kwaad als het gaat, goed op doen. Waarbij we proberen zoveel mogelijk samen te eten. Onder het mom van ‘zien eten doet eten’. Daarnaast is het ook gewoon praktisch: tegelijk eten scheelt tijd en geeft ons de ruimte om als de jongens slapen nog even te sporten, te werken, huisplannetjes te maken of gewoon lekker te Netflixen. 

Eten is voor ons een feestje, wat we vaak samen willen delen met de jongens. Maar soms is het ook gewoon even ons feestje. Dan koken we uitgebreid (maar wel uptempo, om te voorkomen dat we pas rond bedtijd aan tafel zitten), gaat er voor de verandering eens een kaarsje aan (nadat al het speelgoed van tafel is geveegd) eten we van mooie borden en drinken we wijn. Dat is ons momentje, zo eens per 2 weken. (Kleine disclaimer: we bouwen absoluut vaker quality momentjes in, maar die bestaan uit andere activiteiten :).)

ONTBIJT

De dag begint hier vroeg. Meestal ergens rond 6u. Met mazzel wordt het half 7, met een beetje pech zingt Max al vanaf een uurtje of 5. Kars en Diede slapen nog wel eens uit, maar Max is steevast aan de vroege kant. 

De jongens beginnen hun dag met een papfles (halfvolle melk en granen). Hier worden ze elke ochtend nog steeds zó blij van, dat we het lekker zo laten. En het is heerlijk makkelijk. Vaak drukken we ze daarna nog een cracker (‘Krakaaa’) in de handen. Zonder iets erop, want ze lopen los en we hebben een lichtgrijze bank. Die we lichtgrijs proberen te houden (kansloos). Ondertussen snoepen ze appeltjes mee uit mijn ontbijt en krijgen ze soms nog een broodje of stukje banaan.

• 

• 

• 

LUNCH

Broodjes zijn de bom. Dat vinden ze alle drie. Kars is dol op hummus. Wel graag door de midden gesneden en dubbelgevouwen. En halverwege is het belangrijk om even het broodje door de kamer te gooien. Om daarna weer verder te eten. Of niet. Diede eet graag ‘muummuus’, maar niet als de boterham in stukken gesneden is. Zijn broodje jam mag dan wel weer door de midden, zolang je de helften dan maar dubbelvouwt. Max gaat helemaal voor pindakaas, maar zodra het broodje eenmaal gesmeerd is, heeft hij toch liever jam. O nee, toch stroop. Pindakaas. Nee, toch jam.

Volg je het nog? Nee, ik ook niet. Want morgen gaat dit weer compleet anders. Uiteindelijk verdwijnt er vaak wel iets met hummus/pindakaas/jam/stroop in de mondjes. Suikervrij hebben we een tijd volgehouden, maar hebben we laten gaan. Want hagelslag schijnt een uitermate geschikt chantagemiddel te zijn om ze aan het eten te krijgen. Dus als de dreumesbreintjes écht kortsluiting krijgen, strooien we met wat hageltjes (wél puur, dus hartstikke verantwoord) en is alles weer goed.

Vleeswaren (als in: kipfilet) krijgen ze soms op brood, maar deze slimmerds eten dat er direct af. Om vervolgens om pindakaas te vragen. (Smeer)kaas eten ze amper. Op de opvang misschien. Ik vind dat zelf echt goor, dus tja… Dat krijgen ze dus niet van mij.

Soms doen we er nog wat komkommertjes/tomaatjes/paprikaatjes bij. Maar vaak alleen voor een verantwoorde instafoto (grapje: ze vinden dat écht lekker). Korstjes zijn stom en die eten ze dus niet. Voorheen gooiden ze korstjes op de grond en aten ze die later alsnog op. Maar ergens bedachten we ons dat het misschien niet het juiste signaal aan onze kinderen is dat ze alles van de vloer kunnen eten, dus dat doen we nu niet meer.

DINER

Ons voornemen was met de pot mee. Mooi voornemen. In de praktijk zijn onze kinderen niet zo avontuurlijk in hun keuzes. Of wij juist erg avontuurlijk in onze kookkunsten, het is maar hoe je het bekijkt. Nadat ze van mijn Marokkaanse stoofpotje alleen de droge couscous wilden eten (wat overigens een HEEL slecht idee is, als je kinderen zelf eten. Tenzij je blij wordt van een hele avond couscous opruimen), besloten we dat het anders moest. Het was de zoveelste maaltijd die niet werd aangeraakt. De dag na de stoofpot kookte BJ. Hij gaf ze ovenfrietjes, vissticks en rode bieten. Alles ging op (BJ herinnert me regelmatig nog even aan deze ‘overwinning’).

Vanaf dat moment eten onze jongens goed, maar spannend is het niet. Eten wij een lekkere pasta, dan eten zij kale pasta, met losse groente en wat kip of ander vlees. Eten wij stamppot, dan eten zij gewoon aardappeltjes met groente en een paar stukjes worst. Krijgen wij pizza (we zijn dol op de Magioni’s), dan krijgen zij een stuk kale bodem, waar we wat goodies opleggen. En het werkt! Meestal dan, want soms besluiten ze opeens een dag collectief geen boontjes te eten. Of is die dag gewoon geen pizzadag. 

En hoewel we niet exact hetzelfde eten, proberen we de ingrediënten wel op elkaar af te stemmen. Daarnaast geef ik ze bijna altijd wel een schepje van ons eten erbij, zodat ze kunnen proeven als ze willen (meestal kansloos).  

Zo eten ze uiteindelijk best gevarieerd. Altijd een goede combi van koolhydraten, eiwitten en groente. Wat overblijft, geven we vaak de dag erna nog een keer. Zo eten ze soms gewoon twee dagen op rij hetzelfde, of hebben ze daardoor juist wat meer variatie op hun bord. De bordjes zien er altijd vrolijk en divers uit en zit er altijd wel iets bij wat ze lusten. Bordjes inderdaad, want sinds een maand of twee durven we het aan om die gebruiken.

KOOLHYDRATEN

Gebakken krieltjes, pasta (volkoren spaghetti, minipenne of de good old elleboogjes zijn hier favoriet. Tricolore wil ook nog wel eens werken), meergranenrijst of zilvervliesrijst, magioni pizzabodem, (spelt)pita’s. Zoete aardappel bak ik ook regelmatig, maar momenteel weigeren ze die compleet.

EIWITTEN

Hamburger, chipolataworstjes, gebakken kipfilet, zelfgemaakte kipnuggets (recept zal ik later delen), vissticks, falafel, omeletje (deze maak ik altijd, supersimpel: eitjes klutsen, diepvrieserwtjes erdoor, eventueel een beetje fijngesneden basilicum en bakken maar).

GROENTEN

Worteltjes, gekookt of rauw zijn wel favoriet. Net als erwtjes (behalve bij Max). Sperzieboontjes (groene frietjes), broccoli, geroosterde pompoen en gekookte bietjes gaan er met wisselend succes in. Rauwe paprika, tomaatjes, komkommer, een blikje mais uitgelekt: simpel, maar vinden ze meestal heel lekker. 

Andere dingen bieden we absoluut aan, zeker als we het zelf eten, maar is niet altijd succesvol. 

Zelf doen.

En dan het toetje. Tot voor kort ging dit prima: wij voerden gewoon drie mondjes op rij. Geen gedoe, gewoon lekker happen en redelijk schoon blijven. Tot we ze een keer zelf lieten eten. Leek me leuk. Gewoon om te zien waar de yoghurt allemaal terecht zou komen. Kars en Max vonden het een prachtig experiment, Diede weigerde ook maar íets aan te raken. Sindsdien willen ze zelf. Voeren is uit den boze. Alleen zelf doen betekent vooral mooie kunstwerken op de Playtray (we eten trouwens bijna nooit aan de eettafel. Daar ligt een lichtblauw kleed onder. Die proberen we lichtblauw te houden. Kansloos, dat weten we, maar toch… Dus eten we in de keuken. Zij met bordje op hun Playtray, wij met het bord op schoot. Dat gaan we anders doen na de verhuizing.). Af en toe verdwijnt er een hapje in de mondjes. So far niet het grootste succes. Wel veel rommel. En dus geef ik ze ook regelmatig nog wat fruit als toetje. Puur voor het (schoonmaak)gemak.

BJ en ik eindigen de maaltijd altijd met een espresso. Met een stukje chocola. Het lukte ons (bijna) altijd om dit zó te eten, dat de jongens het niet door hadden. Inmiddels zijn we gefaald in die missie en hebben ze ons keihard door. En dus eten zij tegenwoordig ook regelmatig een chocolaatje mee. Puur, 85%. Deze mannen hebben wel smaak.

TUSSENDOOR

Natuurlijk moet er tussendoor ook nog gesnackt worden. Daar zijn ze dol op. Sowieso een ronde fruit, waarbij eigenlijk bijna alles wel gegeten wordt wat we aanbieden. Al is de vorm in toenemende mate belangrijk. Hele appels zijn top (al moet het schilletje er tegenwoordig wel af), appel in stukken raken ze niet aan. Tenzij ze het uit mijn ontbijt vissen, dan is het opeens prima. Zo logisch. 

Verder houden wij ze zoet met rijstwafels, of crackertjes (gewoon de cheap ass variant), snoeprozijntjes en koekjes. Gewoon simpele mariabiscuitjes doen het hier prima. We hebben ook regelmatig de koekjes van De Kleine Keuken gehad, of de snoepsterren van Love My Veggies. Heel erg prima (en verantwoord), maar met drie afnemers loopt dat wel in de kosten. Ook een gewoon stuk komkommer doet het vaak heel prima. 

En als ik opeens tijd over heb, vinden ze deze chocoladecake ook heel lekker. Eén tip: zet ze vast.

Tot slot…

Dit stuk is een weergave van wat voor óns goed werkt. Uiteraard gaat dit de ene dag supersoepel en vraag ik me de volgende dag af waar we in hemelsnaam mee bezig zijn. It comes with the job, denk ik. Deze do’s geef ik elke (meerling) ouder graag mee:

• Plan je week. Zorg dat je weet wat je op welke dag (ongeveer) wilt eten. Niets irritanter dan hongerige kids en dat jij nog moet bedenken wat je gaat eten (mijn ultieme stress gerecht is een omelet met erwtjes, zo gepiept).
• Prep dingen die niet te preppen zijn als er drie (of twee, of één) kids aan je benen hangen. 
• Kook voor twee dagen tegelijk. Voor hun, maar ook voor jezelf. Scheelt een boel tijd. Als je niet twee keer hetzelfde wilt eten, kun je ook een portie invriezen.
• Cluster het boodschappen doen zoveel mogelijk tot één keer in de week. Maar calculeer een paar kleine bezoekjes aan de supermarkt gedurende de week wel in. Dit is wat mij betreft een hele fijne activiteit om met kids te doen: éven frisse neus halen en een rondje maken. Wél in de buggy. Want alleen met 3 loslopende kids de supermarkt door lijkt me dan weer een heel slecht idee.
• Hungry kids and dinner not served yet? Hoera voor de Teletubbies (of Nijntje, Peppa, …) en van die simpele naturel crackertjes. Daar koop je voor jezelf toch nog mínstens 10 minuten extra tijd mee.
• Ga de strijd niet aan… Eten ze niet? Eten ze niet. Wat hier nog wel eens helpt, is dan een vork of lepel aanbieden (ze beginnen vaak met de handen). Maar eten ze het niet, dan is dat zo. Soms stimuleert een broer die wél eet (andersom werkt het helaas vaak beter: één weigeraar maakt drie weigeraars).
• In het weekend combineren we borrel en maaltijd nog wel eens met elkaar. Op tafel staan dan allemaal bakjes met verschillende hapjes er in (vaak ook gewoon de dingen die ik wil dat ze eten, zoals gekookte boontjes of elleboogjespasta). Ze mogen dan zelf kiezen wat ze willen en daarvan krijgen ze wat op een bordje. Wij snacken ondertussen gewoon mee. Echt heel gezellig!
• Let. It. Go. Ik heb me heel vaak afgevraagd of het wel goed zou komen met het eten. Of ze wel genoeg binnenkregen. Of ze niet voor eeuwig brood zouden blijven eten… En waarschijnlijk denk ik dit de komende jaren nóg wel een paar keer. Het komt goed. Echt (bij deze een kleine reminder voor mezelf).

Dit dus wel, maar wat absoluut niet?

• Couscous. Niet doen. Tenzij je het zelf voert aan ze (maar dan nog. Eén goedgeplaatste tik tegen je lepel en het zit OVERAL). Of tenzij jouw kinderen wel netjes kunnen eten. Hier is couscous tot hun 12^e(wanneer gaan kinderen een beetje normaal eten?) een verboden woord. 
• Probeer ze alsjeblieft geen dingen te laten eten die je zelf ook absoluut niet wilt. Ooit had ik een lekker rijstpotje gemaakt. Met groente en vis geloof ik. Best ok. Maar ze aten het niet. Dus heb ik het gepureerd. Nu werd de structuur wel dubieus. Natuurlijk hoefden ze het niet. Toen kwam ik op het idee om er een soort pannenkoek van te bakken (briljant!). Te goor voor woorden. Echt. En natuurlijk aten ze het niet. 
• Vergeten om ze slabbetjes om te doen bij rode bietjes (en zorg ook dat ze niet te dicht op je witte muren zitten dan). Niet handig.
• Forceren. Dan vliegen hier de borden door de kamer, op zeker. En één bord door de kamer betekent hier drie. Daar heb je jezelf dus drie keer zo hard mee.

De bedoeling was een kort artikel over ons eetritme. Het werd iets uitgebreider dan verwacht. Eerder verscheen deel 1, waarin ik vertelde over mijn winactie in samenwerking met SPRUIT. Wil je weten wat je kunt winnen en hoe je mee kunt doen? Check deze post op Instagram. Meedoen kan tot maandag 4 maart.