BEVALLEN VAN EEN DRIELING
De dag dat onze wereld voorgoed veranderde…
Lees hier hoe de laatste weken van mijn zwangerschap verliepen en over de bevalling, die met 31 weken – na een paar onrustige weken – toch écht doorzette.
Lente | 28 weken zwanger
Het is dinsdag 4 april (2017). Een prachtige lentedag. Zo eentje waarbij je lekker met je theetje buiten gaat zitten in het zonnetje. Genietend van een boekje en in mijn geval de drukte van jewelste in mijn buik. Het lukt me niet vandaag. Ik voel me niet ok. Na een weekend vol gezelligheid met een écht onverwachte babyshower en mijn verjaardag en een maandag vol plantjes planten (niet handig met zo’n dikke buik) is het ook niet gek dat ik moe ben, hou ik mezelf voor. Ik duik lekker op de bank met een kopje thee, met een hele onrustige buik.
It’s a 4 men’s job: 2 om drie verschillende hartjes te monitoren, 1 om de 2 computers in de gaten te houden en ik houd supervisie.
Na een paar uur harde buiken, besluit ik toch het ziekenhuis te bellen. Natuurlijk moet ik komen. BJ is niet thuis, dus de buurman zet me af. Later geeft hij toe dat dit de meest a-relaxte autorit uit zijn leven was. Zelf heb ik absoluut niet het gevoel ter plekke te gaan bevallen, dus ik wandel ook relaxt zelf naar de afdeling toe. Twee uur later lig ik plat in de verloskamer. Met alle gereedschappen al uitgestald om drie kleintjes op de wereld te zetten en een paar doses weeënremmers en longrijpers rijker. Niet tof. Ik was nog niet klaar met die buik. Dat getrappel, het idee dat ze nog even helemaal bij mij horen… Gelukkig slaan de weeënremmers aan en blijft het 48 uur rustig. Zolang hebben de longrijpers nodig om in te werken, om de jongens een betere start te kunnen geven. Ik ben inmiddels ruim 28 weken zwanger.
Na 48 uur stoppen de weeënremmers. Het blijft rustig, maar niet rustig genoeg. Daarnaast blijk ik lichte ontsluiting te hebben inmiddels, dus word ik alsnog beoordeeld als tikkende tijdbom. We maken kennis met het logistieke probleem van een drieling krijgen: in het AMC zijn niet drie plekjes op de IC beschikbaar en dus moet ik worden overgeplaatst. Met zwaailicht en sirene mag ik over de vluchtstrook naar het VUmc, gelukkig in de buurt. In de dagen die volgen blijft het rustig, zo rustig dat ik naar huis mag. Met precies 30 weken op de teller zit ik weer op onze eigen bank, om daar heel rustig nog even door te broeden.
Thuis | 31 weken zwanger
Zaterdag 22 april. Ik ben vandaag precies 31 weken. Dat is 3 weken voordat ik dacht te bevallen (ik had altijd 34 weken in mijn hoofd), maar ook bijna 3 weken verder dan ik al dreigde te bevallen. Een dubbel gevoel, al overheerst de blijdschap dat we toch al voorbij de 30 weken zijn gekomen. Elke dag is er eentje.
Ik voel me niet lekker. Die buik is weer onrustig. Onrustiger dan de afgelopen dagen. BJ stelt voor gezellig te lunchen bij de buurtjes, maar ik heb geen zin. Ik trek me terug en ben stiekem maar weer begonnen de harde buiken te timen. Ze worden vervelender. Maar ik zucht ze niet weg, dus het zijn geen weeën. Toch? In de middag kan ik er niet omheen: ik moet toch weer het ziekenhuis bellen. Natuurlijk moet ik langskomen en eigenlijk weet ik ook dat ik weer word opgenomen. Inmiddels meten ze 3 centimeter ontsluiting, zou het dan nu echt?
Weer krijg ik weeënremmers en longrijping. Ik vraag nog of ik het thuis mag afwachten. De gynaecoloog antwoord resoluut met ‘Nee’ (en denkt ondertussen waarschijnlijk iets van ‘naïeve doos…’). Ze laten me niet meer gaan… Sterker nog, we lopen weer tegen hetzelfde logistieke probleem aan: geen plek voor drie mini’s. Ik word overgeplaatst naar Utrecht, waar wel plek is. Ik moet slikken. Utrecht betekent op zeker een keizersnede, waar ik me de afgelopen weken juist heb voorbereid op een natuurlijke bevalling.*
Utrecht | nog enkele uren…
Ik mag weer met zwaailicht en sirene, deze keer een stukje verder. In de ambulance blijft het redelijk rustig. Ik durf zelfs tegen de broeder te zeggen dat dit waarschijnlijk een van de meest relaxte ritjes van zijn leven is. Hij moet lachen: niet helemaal. Met in het achterhoofd dat een meerlingbevalling soms opeens HEEL snel kan gaan en hij niet de materialen en mankracht heeft om drie kleintjes op de wereld te zetten, vindt hij het alles behalve relaxt. Maar: er staat in Utrecht een ambulance startklaar om onze kant op te komen, mocht het noodzakelijk zijn. Gelukkig halen we Utrecht gewoon in alle rust.
Eenmaal in Utrecht lijkt het nog redelijk rustig. Harde buiken komen en gaan, maar veel heftiger wordt het niet. Dacht ik. Want 2 uur later zit ik te zuchten en te steunen. Ontkennen kan niet meer: dit zijn weeën. BJ probeert me nog voorzichtig te manen stil te blijven liggen om de boel kunnen remmen… Maar stil zitten lukt niet meer, ik moet bewegen. En zuchten.
Even later komt de gynaecoloog kijken en die weet met één blik genoeg. De bevalling zet door. De weeënremmers, die de afgelopen uren flink zijn opgeschroefd, worden stopgezet. Ze hebben geen enkel effect meer. De voorbereidingen voor een keizersnede worden opgestart. En dat betekent dat er nogal wat mensen moeten worden opgetrommeld. Ondertussen dringt bij ons langzaam het besef door dat we nu toch écht papa en mama gaan worden. Als klap op de vuurpijl gaat dat gebeuren op ónze dag, de dag waarop wij ooit vriendje en vriendinnetje werden: 23 april.
23 april 2017 | De dag dat de wereld veranderde…
Na nog een paar uur weeën wegzuchten mag ik rond 1 uur ’s nachts eindelijk naar de OK. Ik heb het zwaar, hang zuchtend en kreunend over de rand van het bed als ik richting OK word gereden. De weeën zijn intens, dus ik ben heel blij dat de ruggenprik gezet wordt.
En dan gaat het snel. Om 1.48 zien we ons eerste kindje verschijnen. Onze mini Diede! Om 1.49 volgt Max en om 1.51 is daar Kars. Binnen vier minuten zijn we drie prachtige zoontjes rijker. Wat gek en gaaf is dit! Alles zit er op en aan, zo snel als we dat kunnen zien. We krijgen ze kort te zien, waarna ze in een plastic zakje worden weggedragen (hier waren we op voorbereid, dit is om ze warm te houden). In de kamer naast de OK staat per kind een team klaar om ze een goede start te geven. Dat betekent wat hulp bij ademhalen en meteen een infuusje om de nodige ondersteuning te kunnen geven. BJ, de kersverse papa is bij zijn zoons, terwijl ik op de OK word dichtgemaakt. Alles is goed gegaan gelukkig. Er schiet zoveel door me heen. Blijdschap, vooral blijdschap. En het besef dat mijn leven een heel belangrijk, nieuw doel heeft. Deze drie zijn vanaf nu aan ons verbonden en wij mogen ervoor zorgen dat zij kunnen uitgroeien tot prachtige persoonlijkheden. Wauw.
Hallo wereld! 
BJ maakt kennis met zijn zoon. 
Papa en mama. That’s us!
Als de mannen gesetteld zijn op de IC, worden we naar ze toe gebracht. Dit zijn absoluut de allermooiste mini’s die ik ooit gezien heb. Enorm mini, maar zo perfect. Een nieuw hoofdstuk in ons leven is begonnen…
*Beleid in Utrecht is standaard een keizersnede bij een drieling. Omdat zij overtuigd zijn dat dit beter is voor de kleintjes en weinig ervaring hebben met natuurlijke bevallingen bij drie. Het beleid van het AMC was hier juist heel anders in, zij zagen juist ook voordelen in een natuurlijke bevalling bij een drieling.
Een andere versie van mijn bevallingsverhaal verscheen eerder hier op mamasmeisje.com.