ZWANGER VAN EEN DRIELING – DE BUIK.
Spoiler alert: die wordt enorm.
Absoluut het allereerste wat ik gegoogled heb toen we wisten dat er DRIE mini’s in mijn buik zaten, was ‘Buik drieling’. Slecht plan als je nog moet bijkomen van het nieuws dat het er drie zijn. Want stiekem kun je zelf ook wel bedenken dat je buik immense vormen gaat aannemen. En Google helpt dan absoluut niet.
Gratis tip: Google niet op ‘Buik drieling’ als je nét 5 minuten daarvoor hebt gehoord dat het er drie zijn. Ga taart eten, even heel hard buiten gillen, je ouders bellen. Maakt niet uit. Maar begin niet als eerste met Googlen. Het nieuws moet eerst landen. Geloof me.
Wat mij wél zou hebben geholpen, zijn plaatjes waarin je ziet hoe zo’n buik dan door de weken heen groeit. Iets wat ik zelf vrij trouw elke week heb gefotografeerd.
Mijn buik van week tot week
Wat was ik met 11 weken al trots op mijn enorme buik! Ik dacht dat íedereen aan me zag dat ik zwanger was. Als ik die foto nu zie, moet ik wel een beetje lachen. Ja, voor mij was dat al best wel een buikje, maar eigenlijk stelt het nog niet zoveel voor. Vanaf dat moment droeg ik al wel volop mijn preggypants. Daar woonde ik vanaf 11 weken in. Gewone broeken zaten vanaf toen al hopeloos strak. Maar het grote stuk rekbare stof die je over je buik trekt, gaf de doorslag. Niets lekkerders dan in de herfst zo’n hoog opgetrokken stuk stof over je buik en rug. Dat zouden ze toch bij elke broek moeten doen?
Zo tegen de 20 weken begon die buik toch wel serieus hard te groeien. Mijn buikspieren, die voor de zwangerschap behoorlijk goed getraind waren, hadden absoluut moeite met opzij gaan. Best pijnlijk. En soms leek het alsof je de buik gewoon voelde oprekken (wat natuurlijk ook gewoon gebeurt, maar ik had het idee dat ik het verschil soms met de dag kon zien).
Vanaf 24 weken kreeg ik regelmatig de opmerking dat het ‘de laatste loodjes’ waren. Als ik dan vertelde dat ik pas over 4 maanden uitgerekend was, kreeg ik rare blikken. Zéker als ik er even bij vergat te melden dat er drie in zaten.
Tot 28 weken heb ik nog gesport. Of een beetje bewogen, dat dekt beter de lading. In de crossfitbox deed ik nog wat rustige bewegingen en elke zondag lag ik tussen de andere moekes bij de zwangerschapsyoga. Wat ik heerlijk vond.
Omdat ik met 28 weken plotseling ben opgenomen, heb ik vanaf toen eigenlijk helemaal niets meer gedaan. Week 29 zit ik dan ook netjes aan de infuuspaal gekluisterd, vanwege weeënremmers en zo.
De foto van week 30 voelde als een cadeautje. Ik mocht weer naar huis en had de week daarvoor niet gedacht dat we de 30 weken zouden halen. De buik is inmiddels enorm en hier liep ik standaard in de joggingbroeken van BJ. Niets paste meer. Jurkjes droeg ik als shirts en sokken kreeg ik niet meer om mijn voeten, vanwege alle vocht.
En dan de laatste foto, week 31. Op de valreep. Deze foto is een paar uur voor de geboorte van de jongens gemaakt, tussen de weeën door. Die glimlach is met grote moeite tevoorschijn getoverd, kan ik je zeggen.
Nog eentje dan…
Dit voorbeeld, van Maria (Op IG: Triplets of Copenhagen), is de hele wereld rondgegaan. Er werd zélfs binnen de drielingen groep op Facebook eerst getwijfeld aan de echtheid van haar buik. Maar shit is real, ze is in september met ruim 35 weken bevallen van haar drie.
Zij deelt online ook de struggles die ze heeft ná haar bevalling. Met het overtollige vel, maar ook met de problemen die haar spieren weer hebben om te herstellen.
No need to say dat een drielingzwangerschap best een aanslag is op je lijf. Zeker op je buik, je spieren, je huid. Daar deel ik graag in een ander artikel meer over. Zijn er dingen die je daar heel graag over wilt weten? Let me know below!
Blijft toch altijd interresant om deze foto’s van een ander te zien.
Met mijn +25 kilo had ik niet bepaald een subtiele buik (O en ook geen enkels).
Maar nu 7 maanden na de zwangerschap en keizersnede merk ik dat sporten vrijwel nog steeds een “no go” is. Wanneer ben jij weer begonnen en hoe heb je het in het begin aangepakt?