3. JA, 3. ZWANGER VAN EEN DRIELING

Als je dan toch echt zwanger blijkt te zijn… Hoe is het om er achter te komen dat je zwanger van een drieling bent? Je leest hier mijn verhaal.

Zaterdag 15 oktober 2016. Natuurlijk wint de nieuwsgierigheid het van mijn geduld. Van het ziekenhuis mag ik pas over een week een eerste test doen. Als ik dan nog niet ongesteld ben. Maar hé, ik voel me raar, heb extra gevoelige testen gekocht en Google zegt dat het kan. Dus plas ik zaterdagochtend in alle vroegte over het stikje heen. Streepje. Licht, maar het ís een streepje. Dat telt toch?

Ben ik nou zwanger of niet?

We kijken elkaar vol ongeloof aan. Het zal toch niet? En meteen snap ik waarom ze je adviseren nog een week te wachten. Want zijn het niet de hormonen die vals positief veroorzaken? Of is het toch geen streepje, maar beeld ik het me in?

De hele dag pak ik de test er weer bij. Het streepje staat er écht. We besluiten 2 dagen later nog eens te testen. Natuurlijk lukt dat me niet en plas ik op zondag al weer. Weer dat streepje. Mijn god.

Na een week over stikkies plassen durven we wel een soort van te geloven dat het raak is. Ik ben gewoon zwanger! Hoe vet en hoe raar is dit? Ik voel me ook raar. Ik eet meer, heb opeens veel meer zin in brood en heb buikkramp. Waar ik dan weer onzeker van word: het zal toch niet misgaan?

De eerste echo: ben ik écht zwanger?

Dinsdag 1 november. We gaan voor onze eerste echo. We zijn er vroeg bij, want een medisch traject en dus gaan ze dan al heel snel kijken of de zwangerschap echt goed is. Bloednerveus ben ik als we hand in hand het ziekenhuis in lopen. Wat als er niets te zien is? De testen toch niet klopten? Of dat er een leeg vruchtzakje te zien is? Man o man, als ik toen eens wist wat ik een half uurtje later wist…

De verpleegkundige drukt ons op het hart dat we wel heel vroeg voor een echo zijn. Volgens onze telling zou ik bijna 6 weken zwanger moeten zijn, dat is net genoeg om eventueel een hartje te zien… Maar heel vaak is er ook nog niets te zien. Daar was ik al een beetje bang voor. Zul je net zien, is er niets te zien, maar zegt dat ook nog eens niets. Kortom: dan weet je nog steeds helemaal niets.

Zodra ze gaat kijken, zien we 3 zwarte rondjes. So far so good. Al snel zien we 1 knipperlichtje: een hartje!! Het is echt! En al snel zien we nóg een knipperlichtje. Het zijn er 2! Grappig, hier hadden we stiekem wel een soort van rekening mee gehouden. En de afgelopen maanden heb ik regelmatig geroepen dat het er wel meteen 2 mogen zijn. Hoeven we in ieder geval niet nog een keer die ellendige hormoonbehandelingen door als we nóg een kindje willen.

Maar dan vraag ik me toch af waar dat derde zwarte rondje voor moet zijn. Zie ik daar nou ook… Ja, daar knippert ook zo’n lichtje. O god, zijn het er 3? Ja, het zijn er 3 bevestigt de verpleegkundige. Lachen, huilen, gillen, flauwvallen… Ik weet even niet wat ik moet doen, dus het wordt lachen. 3? Ja 3. 3 baby’s. Ik ben zwanger van een drieling. In mijn buik. Hoe dan??

Zwanger van een drieling. For real?

We besluiten er maar een taartje op te eten. Ik mag nu immers voor 4 eten. Hoe onwerkelijk is dit? In de dagen die volgen, denk ik dat we alle mogelijke emoties hebben gevoeld. Van intense blijdschap, tot doodsangst, ongeloof en bezorgdheid. Kan mijn lijf dit aan? Kunnen 3 mini’s op een gezonde manier ontwikkelen in je buik? Maar ook heel basaal: we hebben maar 2 slaapkamers voor 3 kids. En passen er wel 3 maxi cosi’s in onze auto?

Wanneer je zwanger van een drieling bent wordt reductie meteen genoemd als optie in het ziekenhuis. Oftewel, de zwangerschap reduceren tot een tweelingzwangerschap. Dat zou de zwangerschap een stuk minder risicovol maken. En praktischer zijn. Of we het serieus overwogen hebben? Ja, we hebben er over nagedacht. 3 is wel echt heel overweldigend. En ik vond het eerlijk gezegd doodeng, dat er 3 wezentjes in mijn buik zouden moeten passen. Maar dat kwam omdat ik op Google afbeeldingen ging zoeken van drielingbuiken. Moet je niet doen. Toen we met 8 weken opnieuw een echo hadden en ik alleen maar kon denken: ‘laat ze alsjeblieft alle drie doorgegroeid zijn’, wist ik zeker dat we voor alle drie de kindjes zouden gaan. En gelukkig, drie prachtige hartjes: we gaan een drieling op de wereld zetten!

Dit verhaal verscheen eerder hier op zwangerschapsloket.nl.

Lees ook over mijn drielingbuik, over de bevalling en over borstvoeding geven.