OPVOEDEN ZONDER KINDEREN IS EEN MAKKIE

OPVOEDEN ZONDER KINDEREN IS EEN MAKKIE

26/02/2019 0 Door Ymkje

Sorry ouders.

Ik kan me de keren nog scherp voor de geest halen. BJ en ik die elkaar veelzeggend aankijken. Bijna onzichtbaar even onze hoofden schudden. Voorzichtig met onze ogen rollen. We begrijpen elkaar. Die van ons zullen dit nooit doen. Daar zorgen wij wel voor. 

Life Before Kids

Het zal dik 2 jaar geleden zijn. Life Before Kids. Voor ons dan, want we zitten gezellig te borrelen met vrienden die middenin de Kids zitten. Lopende kids, pratende kids, drukke kids. Misschien zelfs een tikkie brutaal. Gooiend met dingen. Graaiend naar dingen. 

Op weg naar huis hebben we genoeg aan te merken op de opvoeding van deze kids. ‘Heb je dat gezien? Kind A (laat ik het beestje in dit geval maar even niet bij de naam noemen) pakte mínstens 4 toastjes tegelijk.’ ‘Ja en als wij allemaal 1 olijf hebben gehad, is het veel. De rest is allemaal in de buik van Kind B verdwenen.’ ‘Bijzonder dat ze zo hun gang mogen gaan, dat zou die van mij niet moeten proberen.’ ‘Nee, die leren we snel dat ze gewoon netjes van onze hapjes afblijven. Een rijstwafel is meer dan genoeg’. ‘Ja, en die eten ze gewoon met mes en vork. Zoals het heurt.’ (Ok, dit laatste heb ik er zelf bij bedacht).

Dit soort goede gesprekken voerden we regelmatig. Wij wisten wel hoe we moesten opvoeden. Onze kinderen gooien niet met dingen. Eten wat wij ze geven en that’s it. Soms zou ik mijn naïeve zelf van toen een aai over de bol willen geven. Even bemoedigend willen toeknikken. ‘Toe maar meisje, zeg het maar. En wacht maar af. Over een paar jaar zul jij om jezelf lachen’. 

Die van ons luisteren wél. Natuurlijk.

Opvoeden zonder kinderen is een makkie. Absoluut. Het wordt pas lastig zodra je écht van die exemplaren hebt. Van die exemplaren waar je wel nee tegen kunt zeggen, maar die gewoon ja doen. Die je lachend aan blijven kijken, terwijl ze de linzen stuk voor stuk de kamer door slingeren onder een luid ‘NEE, NEE, NEE, STOP!’ van jou. Die plichtsgetrouw hun toetje van het bakje naar de tafel verplaatsen, om de zoveelste yoghurt-Picasso te creëren. Die een volledig toneelstuk (hoog dramagehalte) opvoeren zodra ze geen 3ekoekje mogen.

Zondag was een prachtige dag. Zo’n dag waarop het leven zich langzaam weer van binnen naar buiten verplaatst. Waarop iedereen weer zonnestralen probeert te vangen. Net ietsje liever en blijer is dan anders. Ik hou ervan, die eerste lentedagen (en ook van de laatste en alle die er tussenin liggen overigens).

Borreltijd

borrelen met kinderen is lekker rustig. Zolang ze maar genoeg hapjes hebben om te snaaien.
Bij toastje 12 greep ik in.

Voor ons betekende het de eerste spontane burenborrel van het jaar. Die ontstaan doordat een willekeurige samenstelling van buurtkinderen ergens in een tuin spelen en iets uithalen waardoor ouders moeten ingrijpen (die van ons waren hier overigens niet bij betrokken. Stukje opvoeding denk ik). Opeens staan er dan verschillende buurtjes in één tuin, trekt iemand ergens een fles wijn vandaan, rollen de biertjes spontaan de koelkast uit en zitten we – voordat we het überhaupt doorhebben – te borrelen. Oeps. Of zoiets. (Echt: dít gaan we dus écht wel missen straks…)

Daar zitten we dan, zon op ons bolletje, wijntje in de hand… Om het kroost een beetje rustig te houden, stoppen we die een rijstwafel toe. Waar ze rustig aan beginnen te knabbelen. Maar een borrel is niets zonder hapjes. En dus trekken we uit alle huizen wat lekkers. Toastjes, ‘muumuus’ (aldus Diede), olijven, nootje: dat soort dingen. En daar gaan we. Want dát is natuurlijk veel interessanter dan die droge rijstwafel. 

En terwijl ik rustig mijn gesprek afmaak, zie ik dat Diede inmiddels een vaste spot aan de tafel met hapjes heeft weten te bemachtigen. Met 5 toastjes en een rijstwafel voor zijn neus. Overal vakkundig een hapje afgehapt: ‘die zijn van mij’. Kars rent door de tuin met het bakje olijven. Max roept ‘Krakaaaa’ (je raadt het wellicht: cracker graag. En snel een beetje). Tja, daar zit je dan met je wijn en je goede gedrag.

Opvoeden zonder kids is een eitje. Laten we eerlijk zijn. Mét kids is next level. Ik geef het ruiterlijk toe. Onze drie aten zondag toastjes. Veel toastjes. Ze stonden netjes vooraan als er een nieuw pakje openging. Wisten precíes waar ze moesten staan om net buiten bereik van die partypooper van een mama te blijven. Wisselden vakkundig het bakje olijven uit, zónder te hoeven delen met die grote mensen.

Sorry.

Onze kinderen zijn net als alle anderen, blijkt. Met kapotte oortjes als het ze uitkomt. En een eeuwige drang naar voedsel, ook als het ze uitkomt. Bij deze lach ik even heel hard om mezelf en verontschuldig ik mij in stilte aan al die ouders waarvan ik ooit wel eens gedacht dat ze hun kind een beetje strenger mogen opvoeden. 

What was I thinking…

Meer succesvolle opvoedingsverhalen? Check deze. Of deze (ja, we gaan lekker!).