TOO GOOD TO BE TRUE

Rust. Ruimte. Zodra we in Zeeland zijn bij opa en oma, gaan we naar het strand. Hier vóelt het stil, zonder dat het ooit echt stil is. Dit is rust. Dit is ruimte. Thuis wonen we zo ongeveer op het strand (ok, ietsiepietse overdreven, maar we hebben het strand absoluut op fietsafstand vanuit Haarlem), maar komen er amper. Daarvoor moeten we kennelijk toch eerst helemaal naar Zeeland rijden.

Het is niet dat we niet naar die rust en ruimte verlangen. Integendeel: we verhuizen zelfs voor meer van beide. Vorige week deelde ik een foto van ons nieuwe huis in mijn instastories. Mijn insta ontplofte. Ons nieuwe huis. Ik moet mezelf nog steeds knijpen als ik die woorden uitspreek. Want jeetje. Dit is er werkelijk eentje in de categorie: too good to be true. (Kleine spoiler: op de foto leek het huis wel een kasteel, dát valt wel een beetje mee gelukkig. Maar jongens, die tuin… Die is ENORM. En kijkt uit op een weiland. Denk je nu: huh?? Check de foto onderaan!)

De afgelopen maanden stonden in het teken van dromen en bijsturen. Dromen van een nieuwe plek met meer ruimte en rust voor ons allemaal. Het wensenlijstje voor ons nieuwe huis werd steeds langer. Onze makelaar sprak voorzichtig de woorden dat dit niet allemaal haalbaar zou zijn voor een zacht prijsje. En ergens wisten we dat wel. Maar dromen mag je toch?

Toen zagen we dit huis. We gingen kijken. Jongens mee, want geen opvang. De slaapkamer keek uit op een wei met koetjes. Ik was verkocht. Dit is rust. Ook de jongens stapten er rond alsof ze nooit anders deden, gelukkig met iets meer respect voor de eigendommen van de huidige bewoners dan dat ze hier thuis doen. Maar duidelijk op hun gemak.

Dit was het. Dit was ons huis. Want groots dromen (letterlijk en figuurlijk) mag toch? En een beetje durven ook toch? En dus waagden we een gokje. Een long shot, maar als we het niet proberen… Nu, een week later is het gewoon gelukt. Ons nieuwe huis. Een plekje waar we rust gaan vinden, ruimte. Meer balans, in al haar facetten. Weer een puzzelstukje dat op zijn plek valt, zoals ze langzaam allemaal goed vallen.

We hebben gedaan waar we goed in zijn: durven dromen en ons gevoel volgen. En dat is niet altijd de meest logische/veilige/slimme weg. Volgens anderen.
We verkochten ons eigen huis. Een heel fijn plekje. We weten hier precíes wat we hebben. De allerliefste buren, een prachtig huis in een heel fijn stadje. En dat was stiekem écht wel eng. En stiekem heb ik mezelf meer dan eens afgevraagd waarom we dit ook alweer deden (en waarschijnlijk komt die vraag de komende maanden nog wel eens op). Want wat krijgen we ervoor terug? Vinden we überhaupt op tijd iets nieuws? Zoeken we niet iets wat er niet is?

Vandaag waren we even in ons nieuwe huis. En ik voelde het. Rust. Het vertrouwen dat we de juiste keuzes maken. En dat het volgen van ons gevoel NOOIT verkeerd is. Dit wordt ons nieuwe plekje, ons nieuwe thuis.

Can’t wait!